Het is tien uur ’s avonds als de buren van ‘Jjaja’ (oma) Mary Nansamba teveel licht in de bekende duisternis van het dorp zien. De avonden in Kasaali zijn zwart en worden hier en daar verlicht door kleine gele lichtpuntjes in de typisch Afrikaanse kleihutjes. Het felle licht dat zich deze avond op brute wijze de duisternis in dringt, doet alle alarmbellen rinkelen. Men rent, men schreeuwt, maar het water komt te laat. De vlammenzee wint en laat een vernietigend spoor achter.

Met haar verzwakte lichaam baant ze een weg door de chaos op de grond. Haar ogen schieten van links naar rechts en speuren de weinige vierkante meters die het stenen huisje rijk is af. De zwartgeblakerde balken van het dak smeulen na terwijl ze de schade in haar op probeert te nemen. Op de achtergrond klinkt gehuil. Onder luid gesnik valt haar kleinzoon op de grond: een foto van zijn sponsor in de ene hand, restanten van brieven in de andere. Verbrand; vervaagd; verloren.

De vreugde van de bruiloft wordt in één klap overschaduwt door een laffe daad van diefstal en brandstichting. De dankbaarheid voor een prachtige bruiloft en Jjaja’s indrukwekkende speech weggeslagen door zwart gekleurde balken en stenen. De geur van brand overheerst en wordt bevestigd door de resten van verbrande boeken op de grond. De weinige spullen die niet zijn geroofd, liggen reddeloos op de grond.

Jjaja blijft sterk terwijl de elfjarige Ronald het uit snikt van verdriet. De tastbare herinneringen aan zijn sponsor in Nederland onherstelbaar verwoest. Met de grootste zorgvuldigheid heeft hij ze gekoesterd. Jaar, na jaar, na jaar. Bewijs van dat gezin ruim 6000 kilometer verderop. Jjaja kent de waarde van die handgeschreven brieven; de foto’s en presentjes. Bij elke brief zag ze de blijdschap en hoop in Ronalds ogen. Een schril contract met de tranen die vandaag over zijn wangen naar beneden rollen; de hopeloze blik die zijn gelaat deze morgen tekent. Jjaja’s doorleefde handen rusten op zijn schouders. Een fysieke bemoediging omdat woorden te kort schieten.

Jjaja vervolgt doelgericht haar route door het kleine stenen huisje. In elke hoek blijft ze staan en buigt haar fragiele lijf voorover. In elke hoek lagen bezittingen. Kleding, huisraad en persoonlijke spullen; in groepjes gesorteerd om het risico bij diefstal te spreiden. Met het ontbreken van deuren en ramen in het onafgebouwde huisje wist ze dat het huis onbedoeld een uitnodiging gaf aan dieven. Dat men tijdens de bruiloft van haar dochter op die uitnodiging zou ingaan, had Jjaja echter niet kunnen raden. Net zomin dat men brandstichting als handtekening zou achterlaten.

In geen van de hoeken vindt Jjaja wat ze zoekt. Tranen beginnen langzaam op te wellen als ze hardop verkondigt dat hoop nog niet gevlogen is. Haar achtentachtigjarige lijf zoekt verder terwijl familie en vrienden haar van een afstandje nieuwsgierig volgen. Ineens staat ze stil en beweegt ze vliegensvlug naar de grond. Met alle kracht die haar handen nog in zich hebben, klemt ze een boek tegen haar borst. Ze vecht tegen de tranen in een poging sterk te blijven voor Ronald, die nog steeds in verwarring op de grond zit.

Eenmaal buiten, uit het zicht van haar elfjarige kleinzoon, laat ze haar lichaam zakken. Voorzichtig opent ze haar boek. De zwartgeblakerde randen laten de onherstelbare schade zien. ‘Koningen’, is de titel van het hoofdstuk dat openslaat. Jjaja breekt omdat het boek van ‘haar Koning’ onherstelbaar beschadigd is. Tranen blijven komen en Jjaja huilt onophoudelijk. Niet om de brand; niet om de vele spullen die de dieven meenamen. Niet om haar verbrande kleding of de schade aan haar huis. Jjaja huilt om het boek in haar handen. Het boek met de titel: ‘De Bijbel’; een boek van onschatbare waarde!

Die nacht wint de vlammenzee op materieel vlak. Maar Jjaja’s vuur voor haar Koning blijft branden! Op haar schouder voelt ze de jonge hand van een elfjarige jongen. Een fysieke bemoediging omdat woorden tekort schieten. Samen huilen ze verder. Tranen om dat wat echt waarde heeft!